Na de tournee doorheen Duitsland in 1834 verlieten Vieuxtemps en zijn vader het Europese vasteland om zich voor te stellen aan het Londense publiek.  Dankzij Ignaz Moscheles (1794-1870) mocht hij spelen in de Philharmonic Society wat resulteerde in een bescheiden succesje. De belangrijkste gebeurtenis van dit verblijf was echter de ontmoeting met Paganini. De Italiaanse ster schreef hem een mooie toekomst toe en liet enkele woorden achter in Vieuxtemps’ opdrachtenschriftje.  

Ik ben bijzonder verheugd dat ik als eerste het grote muzikale talent, de eminente violist Henry Vieuxtemps, in dit album kan feliciteren, hij heeft mij niet een beetje verbaasd wanneer ik het genoegen heb gehad hem te mogen aanhoren in het huis van mijn vriend dokter Belling op vrijdagavond, de 6de van de huidige maand.

Nicolò Paganini, Londen, 12 juni 1834

Vieuxtemps is nog regelmatig teruggekeerd naar de Britse hoofdstad. In 1841 overtuigde hij het Londense publiek met zijn eerste Vioolconcerto in e mineur opus 10. De generale repetitie leek veelbelovend, zo schreef hij aan Désiré Lejeune, en de Londense kranten hadden zijn doortocht duidelijk opgemerkt.

[…] Als we ons een muzikale vergelijking zouden toelaten, dan zouden we zeggen dat hij de Beethoven is  van alle bekende violisten.

Morning Post

[…] Zijn succes was immens en er is geen twijfel dat het oordeel van de Engelse liefhebbers op alle punten strookt met de mening op het continent, namelijk dat deze jonge man de meest vooraanstaande violist van zijn tijd is.

Morning Chronicle

Ook als kamermusicus maakte Vieuxtemps in Londen grote furore. Hij stond mee aan de basis van de Beethoven Quartet Society. Als gevestigde waarde werd hij bovendien enkele malen uitgenodigd door John Ella, de directeur van de Musical Union. In deze concertreeksen bracht hij de beste Londense muzikanten en de grootste buitenlandse sterren samen.