Wanneer over het vioolspel van Henry Vieuxtemps werd gesproken, was de vergelijking met Paganini onvermijdelijk. De Italiaanse vioolvirtuoos werd met zijn vele technische kunstgrepen en bravoure de maatstaf voor elke violist die grote successen wou boeken. Toch slaagde de Vervierse violist erin om een eigen stempel te drukken op de vioolstijl van de 19^de eeuw en daarna. Hij combineerde een grote lyriek en expressiviteit met technische kunde en sterk ontwikkelde boogtechniek.  

Aanvankelijk bestond Vieuxtemps’ repertoire voornamelijk uit airs variés en concerti van Franse componisten zoals Rode en Lafont. Naarmate hij groeide als violist, breidde hij dit uit met Viotti, de Bériot en het vioolconcerto van Beethoven. Aangezien hij zelf ook veel heeft gecomponeerd voor zijn instrument, putte hij zeer vaak uit zijn eigen concerto's, fantasieën en capriccio’s.

Reeds van bij het prille begin van zijn carrière werd Henry Vieuxtemps gelauwerd in recensies en artikels.
Bekende muziekcritici zoals Schumann en de immer scherpe Berlioz waren vol lof over het vioolspel van de Belgische vioolvirtuoos.

Journal des Débats - Hector Berlioz

Dhr. Vieuxtemps is een schitterend violist, in de striktste betekenis van het woord. Hij doet dingen die ik nooit bij iemand anders heb gehoord, zijn staccato is parelend, fijn, stralend en betoverend. Zijn melodische lijnen op de dubbele snaar klinken uiterst juist. Hij maakt grote indruk op de luisteraar met zijn technische hoogstandjes, maar blijft er zelf kalm bij, want weet dat hij het aankan. Zijn vierde snaar klinkt goddelijk […].

Winter 1841, Parijs, na de uitvoering van zijn 1^e concerto in E majeur op. 10

Vieuxtemps is ongelooflijk getalenteerd: zijn grootste kwaliteiten zijn zijn grootsheid, zelfverzekerdheid, verhevenheid en onberispelijke smaak [...]. Het beluisteren van deze meesterlijke virtuoos geeft je een gevoel van rust, dat je ook ervaart bij het aanschouwen van mooie, serene en grootse dingen.

December 1851, Parijs, na de uitvoering van zijn 4^e concerto in d mineur op. 31